Hoe een city trip plots avontuurlijk werd!
Op 20 en 21augustus een reisje naar Nederland, Den Haag en Scheveningen. En wat doe ik dan als fotograaf (in spé)? Pak mijn fotoapparaat mee om de het verslag van mijn trip in beeld te brengen.
In Scheveningen moet je natuurlijk het hippe strand met zijn tientallen strandbars bezoeken en mag zeker een wandeling op de (overdekte) pier niet ontbreken. Op het einde van de pier kan je dan nog eens genieten van de waaghalzen die bungeejumpen.
Wist je trouwens dat Scheveningen de favoriete badplaats was van het Nederlands Koningshuis? De Koninklijke villa staat er nog altijd, maar is nu een Herensociëteit, een huis voor rijke mannen zeg maar, die er gezellig een borrel komen drinken met een heerlijke sigaar erbij en waar je alleen op uitnodiging lid van kan worden.
Rond de Herensociiëteit is -letterlijk in de duinen - het museum 'Beelden aan Zee' gevestigd. Een prachtig privémuseum, maar dit is wel voor het publiek toegankelijk. Scheveningen, een hippe plaats met een toets van nostaligie naar het begin van de 20ste eeuw. Het prestigieuze Kurhaus verwijst naar deze periode.
Tussen Scheveningen en Den Haag ligt Madurodam, maar daarvoor ben ik (net iets) te oud. Hier ligt Nederland aan je voeten als mini-Nederland.
Ongeveer drie kilometer verder ligt Den Haag, een stad die bruist van activiteit. De Chinese wijk is wel niet zo groot als in San Francisco, maar is zeker de moeite waard, zelfs de straatnamen staan in het Chinees genoteerd en er is - net zoals in Antwerpen - een toegangspoort naar de Chinese wijk.
Het fotomuseum van Den Haag staat natuurlijk ook op mijn programma, maar er waren weinig foto's maar veel installaties en video's rond het onderwerp: Kan kunst de wereld redden?
Hoewel Amsterdam de hoofdstad is van Nederland, is Den Haag vooral bekend als stad waar het parlement en de regering zetelen en waar de Koninklijke familie woont. Het Binnenhof, waar het parlement gevestigd is, is een echte publiekstrekker. Duizenden bezoekers flaneren er dagelijks op het binnenplein en fotograferen er maar op los. Ik ook dus. Maar ...
ofwel is mijn fototoestel te groot in vergelijking met de doorsnee toerist ofwel zie ik er bij de Nederlandse Staatsveiligheid toch maar verdacht uit.
Ik wandel en maak foto's. Plots merk ik dat iemand in hemdsmouwen teken doet naar iemand in maatpak en discreet, maar toch opvallend in mijn richting wijst. Beiden hebben ze een 'oortje' in, net zoals de renners in de Tour de France. Dat zijn mannen van de Staatsveiligheid. Je kan ze onmiddellijk herkennen omdat ze een oortje in hebben, maar de meesten hebben ook heel kort geschoren haar en een grijs maatpak van goedkope kwaliteit.
De man in maatpak komt naar mij en begint zijn 'ondervraging'. 'Meneer neemt foto's?', vraagt hij beleefd, maar toch niet hartelijk. 'Inderdaad, dat mag toch?' antwoord ik. 'Natuurlijk' zegt hij, 'u bent hier als toerist?', 'Ja uit België?' En dan krijg ik allerlei vragen waar ik - uiteraard - een degelijk antwoord op kan geven. 'Sinds wanneer bent u hier?, Wat kom je hier doen?, Hoe ben je naar hier gekomen?, Hoelang blijf je nog in Den Haag', en dan komt plots de vraag: 'en mag ik je foto's eens zien?'. Ik had bijna gedacht dat hij in fotografie geïnteresseerd was, maar dat was duidelijk om te kijken of de beelden niet bedoeld waren om één of andere duistere reden, een aanslag misschien op de eerste minister?
Ik vraag me nog altijd af, wat hij zou gedaan hebben, als ik mijn foto's niet had laten zien. Maar zover heb ik het niet laten komen. Ik liet hem de foto's zien (een voordeel van digitale fotografie) en hij was duidelijk tevreden en wenste mij nog een aangenaam verblijf in Den Haag. Happy end? Vergeet het maar...
Het was een zonnige namiddag, met temperaturen tot 28°C en na een lange wandeling in de stad, kon ik wel een rustpauze gebruiken. Ik zet mij op een bankje en geniet van het zonnetje en van de toeristen die foto's nemen. Ik ben blijkbaar nog altijd 'staatsvijand nummer 1' op het Binnenhof. Ik kijk rond mij en ik merk dat er niet één oortje maar een vijftal oortjes rond mij staan, wel op discrete afstand, maar allemaal naar mij gericht. Een paar in maatpak en een paar in hemdsmouwen, alsof ze zelf toerist zijn. Plots is er één van de oortjes die heel discreet zijn videocamera naar mij richt. Ik denk, joepie, ik ben in beeld. Nu was het voor mij genoeg geweest, ik had geen zin meer om nog 'spelletjes' met hen te spelen. Tegen het station stap ik een bruine kroeg binnen. Op een televisiescherm komt de boodschap dat de minister van binnenlandse zakenRonald Plasterk beslist heeft om het budget van de Nederlandse Staatsveiligheid drastisch in te krimpen. En toen dacht ik: 'yes!'
Op 20 en 21augustus een reisje naar Nederland, Den Haag en Scheveningen. En wat doe ik dan als fotograaf (in spé)? Pak mijn fotoapparaat mee om de het verslag van mijn trip in beeld te brengen.
In Scheveningen moet je natuurlijk het hippe strand met zijn tientallen strandbars bezoeken en mag zeker een wandeling op de (overdekte) pier niet ontbreken. Op het einde van de pier kan je dan nog eens genieten van de waaghalzen die bungeejumpen.
Wist je trouwens dat Scheveningen de favoriete badplaats was van het Nederlands Koningshuis? De Koninklijke villa staat er nog altijd, maar is nu een Herensociëteit, een huis voor rijke mannen zeg maar, die er gezellig een borrel komen drinken met een heerlijke sigaar erbij en waar je alleen op uitnodiging lid van kan worden.
Rond de Herensociiëteit is -letterlijk in de duinen - het museum 'Beelden aan Zee' gevestigd. Een prachtig privémuseum, maar dit is wel voor het publiek toegankelijk. Scheveningen, een hippe plaats met een toets van nostaligie naar het begin van de 20ste eeuw. Het prestigieuze Kurhaus verwijst naar deze periode.
Tussen Scheveningen en Den Haag ligt Madurodam, maar daarvoor ben ik (net iets) te oud. Hier ligt Nederland aan je voeten als mini-Nederland.
Ongeveer drie kilometer verder ligt Den Haag, een stad die bruist van activiteit. De Chinese wijk is wel niet zo groot als in San Francisco, maar is zeker de moeite waard, zelfs de straatnamen staan in het Chinees genoteerd en er is - net zoals in Antwerpen - een toegangspoort naar de Chinese wijk.
Het fotomuseum van Den Haag staat natuurlijk ook op mijn programma, maar er waren weinig foto's maar veel installaties en video's rond het onderwerp: Kan kunst de wereld redden?
Hoewel Amsterdam de hoofdstad is van Nederland, is Den Haag vooral bekend als stad waar het parlement en de regering zetelen en waar de Koninklijke familie woont. Het Binnenhof, waar het parlement gevestigd is, is een echte publiekstrekker. Duizenden bezoekers flaneren er dagelijks op het binnenplein en fotograferen er maar op los. Ik ook dus. Maar ...
ofwel is mijn fototoestel te groot in vergelijking met de doorsnee toerist ofwel zie ik er bij de Nederlandse Staatsveiligheid toch maar verdacht uit.
Ik wandel en maak foto's. Plots merk ik dat iemand in hemdsmouwen teken doet naar iemand in maatpak en discreet, maar toch opvallend in mijn richting wijst. Beiden hebben ze een 'oortje' in, net zoals de renners in de Tour de France. Dat zijn mannen van de Staatsveiligheid. Je kan ze onmiddellijk herkennen omdat ze een oortje in hebben, maar de meesten hebben ook heel kort geschoren haar en een grijs maatpak van goedkope kwaliteit.
De man in maatpak komt naar mij en begint zijn 'ondervraging'. 'Meneer neemt foto's?', vraagt hij beleefd, maar toch niet hartelijk. 'Inderdaad, dat mag toch?' antwoord ik. 'Natuurlijk' zegt hij, 'u bent hier als toerist?', 'Ja uit België?' En dan krijg ik allerlei vragen waar ik - uiteraard - een degelijk antwoord op kan geven. 'Sinds wanneer bent u hier?, Wat kom je hier doen?, Hoe ben je naar hier gekomen?, Hoelang blijf je nog in Den Haag', en dan komt plots de vraag: 'en mag ik je foto's eens zien?'. Ik had bijna gedacht dat hij in fotografie geïnteresseerd was, maar dat was duidelijk om te kijken of de beelden niet bedoeld waren om één of andere duistere reden, een aanslag misschien op de eerste minister?
Ik vraag me nog altijd af, wat hij zou gedaan hebben, als ik mijn foto's niet had laten zien. Maar zover heb ik het niet laten komen. Ik liet hem de foto's zien (een voordeel van digitale fotografie) en hij was duidelijk tevreden en wenste mij nog een aangenaam verblijf in Den Haag. Happy end? Vergeet het maar...
Het was een zonnige namiddag, met temperaturen tot 28°C en na een lange wandeling in de stad, kon ik wel een rustpauze gebruiken. Ik zet mij op een bankje en geniet van het zonnetje en van de toeristen die foto's nemen. Ik ben blijkbaar nog altijd 'staatsvijand nummer 1' op het Binnenhof. Ik kijk rond mij en ik merk dat er niet één oortje maar een vijftal oortjes rond mij staan, wel op discrete afstand, maar allemaal naar mij gericht. Een paar in maatpak en een paar in hemdsmouwen, alsof ze zelf toerist zijn. Plots is er één van de oortjes die heel discreet zijn videocamera naar mij richt. Ik denk, joepie, ik ben in beeld. Nu was het voor mij genoeg geweest, ik had geen zin meer om nog 'spelletjes' met hen te spelen. Tegen het station stap ik een bruine kroeg binnen. Op een televisiescherm komt de boodschap dat de minister van binnenlandse zakenRonald Plasterk beslist heeft om het budget van de Nederlandse Staatsveiligheid drastisch in te krimpen. En toen dacht ik: 'yes!'